Publicatiedatum: 25 juni 2025
Wanneer een intensivist een patiënt ziet, heeft de patiënt meestal al het een en ander doorgemaakt en is er een heel traject aan vooraf gegaan. Daarom zie je als ervaren intensivist zo goed hoe fragmentatie van zorg patiënten raakt. Waar we vroeger automatisch streefden naar dezelfde zorgverlener bij dezelfde patiënt, is dit vandaag vaak meer uitzondering dan regel. Dat heeft gevolgen die verder reiken dan we misschien beseffen.
De huisarts die haar patiënten door de jaren heen volgt, de chirurg die haar eigen operaties controleert, de verpleegkundige die zijn patiënten echt kent – het zijn beelden die steeds minder overeenkomen met de realiteit. Huisartsen werken in groepspraktijken met veel waarnemers, specialisten focussen op hun eigen onderdeel, roosters worden vooral op efficiëntie geoptimaliseerd.
Wanneer maakt continuïteit het verschil?
Deze ontwikkeling is niet per se verkeerd. Moderne arbeidsvoorwaarden, een andere balans tussen werken en leven, en specialisatie hebben veel voordelen gebracht. Artsen van nu maken niet meer de extreme uren die vroeger, in de tijd dat ik werd opgeleid tot specialist, normaal waren. Het probleem ontstaat wanneer we continuïteit als bijkomstigheid gaan beschouwen, in plaats van als essentieel onderdeel van goede zorg.
Bron: Academie Nieuwe Zorg
